Robin Johnson

“Geef mij maar New Wave.”

I don’t know when Times Square opened in Belgium and the Netherlands, but the weekly entertainment magazine Joepie (which Google wants to translate for me as “Yay,” but I think is more properly “Whoopie!”), devoted two pages in its March 15, 1981 issue to an interview with Robin promoting the movie and her next role as the female lead in Grease 2.

The article is accompanied by five photos. The second and fourth are familiar; the first, third, and fifth are similar but not identical to ones we’ve seen before.

An interesting thing happened as I tried to translate the article, using Google Translate to get the general sense of it, and then Reverso to try to get a more accurate, colloquial-in-context meaning out of it: it began to sound familiar. Here’s my translation; I invite any Dutch speakers to improve on it.

Natural talent from the film “Times Square”

Robin Johnson to follow Olivia in ‘Grease 2’

The dark-haired, delicate Robin Johnson is barely seventeen. Still, she is already the star of the much-discussed pop music film “Times Square.” But in person we hardly recognize the roguish bad-girl. Only her scratchy voice and street-wise lingo of New York’s Brooklyn district have remained the same as in the film.

REBELLIOUS BEHAVIOR

Robin sitting there next to her mom is an impeccably dressed princess. She notes our surprise. “Usually I’m not as dressed up like now,” she apologizes, “but I also don’t run around like in the movie.”

In the film she is “Nicky,” a punk girl, with what is usually called “anti-social behavior.” In a psychiatric hospital she is introduced to Pam (Trini Alvarado), a misunderstood rich kid. Together they decide to run away. They steal an ambulance and hide in a dilapidated warehouse near Times Square. A local deejay takes interest in their cause and under the name “The Sleaze Sisters” they cause a furor with their anti-social songs.

They are radio- and TV-stars, even organize a midnight rock concert in Times Square, but the police and Pam’s father are waiting for them there …

A fun film, something in the style of “Breaking Glass” and “Quadrophenia,” but in an American way, and with amazing music from The Pretenders, Roxy Music, Gary Numan and Joe Jackson.

SCHOOL IN HOTEL ROOM

Robin Johnson is a nice young lady, very on her toes and yet seemingly unaffected by success. Her attitude and mannerisms are not rehearsed. She’s just like a 17-year-old girl at school.

Only the boarding school uniform is missing. “It actually wasn’t easy to get free from my school for the film and promotional tour,” says Robin. “My dad, now my manager, pleaded adamantly with the director. He let me go only on condition that I do a ton of schoolwork in the meantime. Me, I won’t get bored. Later, in my hotel room, I’ll have my hands full again with schoolwork!”

SLEAZY GUY

How Robin got the starring role in “Times Square” is another story. “I was hanging around with some school friends after school, on the street,” she says, “and suddenly I was hustled by a stranger who asked me if I was sixteen. He hardly introduced himself. I found it at first highly suspicious. He was looking for a girl for a movie. In New York, there are still lots of sleazy guys around. He assured me that everything was proper and gave me the phone number of the producer. I didn’t at first, but eventually called. I had nothing to lose, I thought. Summer vacation was coming and I had no plans at all.”

Only after that first phone call did Robin find out that she was in contact with the mighty Stigwood empire. Robin shone during the auditions and big boss Stigwood himself had her sign a contract for a starring role in three films! After “Times Square” Robin is co-starring with Andy Gibb in “Grease 2.”

“It’s crazy,” laughs Robin “that no one seems to know who the man is that spoke to me. He may well be an angel sent by Heaven!”

NOT A SWEET MOUTH

In the movie Robin stands out for her indecent language. Did she learn or is it “innate”? “I think it’s natural,” laughs Robin. “From childhood I was reprimanded because of my dirty mouth and my voice, posture and gestures are definitely those of a little brat. I’ve always been like that. In “Grease 2” I will have to watch out and act girlier, but my third film will be written completely for me. In fact, I’m not entirely happy with how “Times Square” turned out. It could have been better. The dialogue is sometimes terribly naive. Sixteen-year-old girls don’t talk like that, definitely not in New York! And what happened during editing is beyond me. The film was confusing to me. Certain scenes were not in the place where they should be. There were also some cuts in the final editing, making certain situations totally incomprehensible. But I’m very satisfied with my own performance. Also, everyone in America expected that the film would do much better than it did. Maybe the film was distributed at the wrong time and in the wrong places. Everyone likes the terrific soundtrack. Personally I am a fan of the masterpieces in the film by Talking Heads, the Ramones, Lou Reed and The Pretenders. That’s my kind of music. Give me just New Wave. In England I attended a Roxy Music concert and after the show went to see Bryan Ferry. Cool guy. I thanked him for his song ( ‘Same Old Scene “) on the soundtrack. A good song. That’s what I told him. If I hadn’t loved it, I would have been honest!” That is totally Robin Johnson, straightforward, without posturing or false conceit.

Now have a look back at the interview she gave in the January 31, 1981 Record Mirror.

It’s entirely possible that she gave essentially the same responses to the same questions she got over and over on the publicity tour, but even aside from her statements, I found that I could get a perfectly acceptable translation of most the Dutch article by simply copying whole passages from the Record Mirror article. I didn’t, just in case, so you can be the judge of what may have happened here.

One last piece of information: although there’s no writer’s credit for the article in Joepie, buried in the magazine’s masthead on page 58 is this:

Eksklusieve rechten van het Engelse popblad «Record Mirror». Overname (ook gedeeltelijk) verboden.

… which would seem to translate to “Exclusive rights to the English pop music magazine “Record Mirror”. Reproduction (in whole or in part) prohibited.”

So, it seems to me that Joepie ran a translation of Mike Nicholls’ interview from two months previous, and Robin’s publicity tour didn’t actually make it to Belgium.

Lastly, here for your further analysis is the original Dutch text. I’ve tried to correct any OCR-created typos, but I probably didn’t get them all.

Natuurtalent uit film «Times Square»

Robin Johnson volgt Olyfje op in ‘Grease 2’

De donkerharige, tere Robin Johnson is nauwelijks zeventien. Toch is zij al de vedette van de veelbesproken popmuziek-film «Times Square». Maar live herkennen wij nauwelijks de schelmse kwajongen. Enkel haar krassende stem en het boeventaaltje van de Newyorkse Brooklynwijk zijn dezelfde als in de film gebleven.

OPSTANDIG GEDRAG

Robin zit er naast haar ma als een piekfijn geklede prinses bij. Ze stelt onze verbazing vast. «Gewoonlijk ben ik niet zo opgetut als nu», verontschuldigt zij zich, «maar zoals in de film loop ik nu ook weer niet rond».

In de film is zij «Nicky», een punkmeisje, met wat men een «anti-sociaal gedrag» pleegt te noemen. In een psychiatrische instelling maakt zij kennis met Pam (Trini Alvarado), een onbegrepen rijkeluiskind. Samen besluiten zij weg te lopen. Zij stelen een ziekenwagen en verstoppen zich in een vervallen warenhuis in de buurt van Times Square. Een lokale deejay trekt zich hun lot aan en onder de naam «The Sleazy Sisters» maken zij met hun anti-maatschappij songs furore. Zij worden radio- en teeveesterren, organiseren zelfs een middernachtelijk rockkonsert op Times Square, maar de politie en Pams vader wachten hen daar op…

Een leuke film, wat in de stijl van «Breaking Glass» en «Quadrophenia», maar dan op zijn Amerikaans en met prachtige muziek van The Pretenders, Roxy Music, Gary Numan en Joe Jackson.

SCHOOL OP HOTELKAMER

Robin Johnson is een leuke jongedame, erg bij de pinken en schijnbaar nog niet door het sukses aangetast. Haar houding en gebaren zijn niet ingestudeerd. Zij zit er helemaal als een 17-jarig schoolmeisje bij.

Enkel het kostschooluniform ontbreekt. «Het was overigens niet makkelijk mij op school voor de film en promo-tietoernee vrij te krijgen», vertelt Robin. «Mijn pa, nu mijn manager, heeft keihard bij de direkteur moeten pleiten. Hij liet mij alleen gaan op voorwaarde dat ik intussen een berg schooltaken zou maken. Vervelen doe ik mij niet. Straks, op mijn hotelkamer, zal ik weer de handen vol hebben met dat schoolwerk!»

ONGURE KNAAP

Hoe Robin de hoofdrol in «Times Square» kreeg, is een apart verhaal. «Ik was met enkele schoolvriendinnen na schooltijd op straat blijven hangen», vertelt zij, «en plots werd ik door een onbekende aangeklampt, die mij vroeg of ik zestien was. Hij stelde zich nauwelijks voor. Ik vond het eerst hoogstverdacht. Hij was op zoek naar een meisje voor een film. In New York lopen er nog van die ongure knapen rond. Hij verzekerde mij dat het allemaal netjes was en gaf mij het telefoonnummer van de prodjoeser. Ik wist eerst niet goed wat aanvangen, maar belde toch op. Ik had niets te verliezen, dacht ik. De zomervakantie stond voor de deur en ik had helemaal geen plannen».

Pas na dat eerste telefoontje kwam Robin er achter dat zij in kontakt was met het machtige Stigwood-keizerrijk. Robin schitterde tijdens de autities en grote baas Stigwood zelf liet haar een kontrakt tekenen voor een hoofdrol in drie films! Na «Times Square» wordt Robin de tegenspeelster van Andy Gibb in «Grease 2».

«Het gekke is,» lacht Robin «dat niemand schijnt te weten wie het mannetje is dat mij aansprak. Het kan best een door de hemel gestuurde engel zijn!»

GEEN LIEF MONDJE

In de film valt Robin nog op door haar onfatsoenlijk taalgebruik. Heeft ze dat aangeleerd of is het «aangeboren»? «Ik geloof dat het natuurlijk is», lacht Robin. «Van kindsbeen af werd ik op de vingers getikt omdat ik weinig lieve woordjes in mijn mond nam en mijn stem, houding en gebaren zijn inderdaad deze van een kwajongen. Ik ben altijd zo geweest. In «Grease 2» zal ik moeten uitkijken en mij wat meisjesachtiger aanstellen, maar mijn derde film wordt weer helemaal op mijn lichaam geschreven. In feite ben ik niet helemaal tevreden met de afloop van «Times Square». Het had beter gekund. De dialogen zijn soms verschrikkelijk naïef. Meisjes van zestien praten zo niet, zeker niet in New York! En wat tijdens de montage gebeurde is mij een raadsel. De film kwam bij mij verwarrend over. Bepaalde taferelen zaten helemaal niet op de plaats waar ze moesten zijn. Er werd ook wat weggeknipt in de eindmontage en dat maakt bepaalde toestanden totaal onbegrijpelijk. Over mijn eigen vertolking ben ik nochtans best tevreden. Bovendien verwachtte iedereen in Amerika dat de film het veel beter zou doen dan het geval was. Misschien werd de film wel op een verkeerd moment en op de verkeerde plaatsen in omloop gebracht. Iedereen vindt de soundtrack mieters. Persoonlijk dweep ik met de hoogstandjes in de film van Talking Heads, The Ramones, Lou Reed en The Pretenders. Dat is mijn soort muziek. Geef mij maar New Wave. In Engeland woonde ik een konsert van Roxy Music bij en ging na de voorstelling Bryan Ferry opzoeken. Toffe knul. Ik dankte hem voor zijn song («Same Old Scene») op de soundtrack. Een goeie song. Heb ik hem ook gezegd. Ook indien ik er niet zou van gehouden hebben, zou ik hem dat lekker gezegd hebben!» Dat is helemaal Robin Johnson, recht voor de raap, zonder aanmatigende houding of valse verwaandheid.